ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ: ਆਈਪੀਐਲ ਨਿਲਾਮੀ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਇੱਕ ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਨ ਹੈ ਕੇਰਲਾ ਦੇ ਕਬਾਇਲੀ ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਮਿੰਨੂ ਮਨੀ। ਮਿੰਨੂ ਨੂੰ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਮਹਿਲਾ ਪ੍ਰੀਮੀਅਰ ਲੀਗ ਦੀ ਨਿਲਾਮੀ ਵਿੱਚ ਦਿੱਲੀ ਕੈਪੀਟਲਜ਼ ਦੀ ਟੀਮ ਨੇ 30 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਖਰੀਦਿਆ ਸੀ। ਕੇਰਲ ਦੇ ਵਾਇਨਾਡ ਦੇ ਇਸ 23 ਸਾਲਾ ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਲਈ ਇਹ ਇਕ ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਸਾਕਾਰ ਹੋਣ ਵਰਗਾ ਹੈ।
ਮਹਿਲਾ ਪ੍ਰੀਮੀਅਰ ਲੀਗ ਨਿਲਾਮੀ ‘ਚ ਚੁਣੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਿੰਨੂ ਮਨੀ ਨੇ ਟਾਈਮਜ਼ ਆਫ ਇੰਡੀਆ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ‘ਚ ਕਿਹਾ, ”ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਕਦੇ 30 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਨਹੀਂ ਦੇਖੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹਨ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।” ਮਿੰਨੂ ਇੱਕ ਅੰਤਰ-ਜ਼ੋਨ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਲਈ ਹੈਦਰਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਨਿਲਾਮੀ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ।
ਮਿੰਨੂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਮਜ਼ਦੂਰ ਹਨ
ਵਾਇਨਾਡ ਤੋਂ ਆਈਪੀਐਲ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਮਿੰਨੂ ਮਨੀ ਲਈ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਮਿੰਨੂ ਵਾਇਨਾਡ ਕੁਰੀਚੀਆ ਕਬੀਲੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਮਜ਼ਦੂਰ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਮਿੰਨੂ 10 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਝੋਨੇ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ 8ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖੇਡ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਇਡਪੱਦੀ ਦੇ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਸਿੱਖਿਆ ਅਧਿਆਪਕਾ ਅਲਸਾਮਾ ਬੇਬੀ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿੰਨੂ ਦੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਪਛਾਣਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਇਨਾਡ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੰਡਰ-13 ਟੀਮ ਲਈ ਚੋਣ ਟਰਾਇਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਮਾਪੇ ਮਿੰਨੂ ਦੇ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਣ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਸਨ।
ਪਿਤਾ ਜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਮੇਰੇ ਖਿਲਾਫ ਸਨ: ਮਿੰਨੂ
ਮਿੰਨੂ ਮਨੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚੋਣ ਮੁਕੱਦਮੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ, “ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਕੋਲ ਸਥਿਰ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕ੍ਰਿਕਟ ਲੜਕਿਆਂ ਦੀ ਖੇਡ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਟਰਾਇਲ ਲਈ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਮੈਂ ਅੰਡਰ-13 ਟੀਮ ਵਿੱਚ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਟੇਟ ਕੈਂਪ ਲਈ ਵੀ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਦਿਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਣ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕਿਆ। ਮਿੰਨੂ ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਕੇਰਲ ਦੀ ਅੰਡਰ-16 ਟੀਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਬਣਾ ਲਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਸੀਨੀਅਰ ਟੀਮ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਈ।
ਰੋਜ਼ਾਨਾ 4 ਬੱਸਾਂ ਬਦਲ ਕੇ ਅਭਿਆਸ ‘ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ
ਮਿੰਨੂ ਨੂੰ ਕ੍ਰਿਕਟ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਈ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਮਿੰਨੂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਕ੍ਰਿਕਟ ਟਰੇਨਿੰਗ ਲਈ ਕੋਈ ਸਹੂਲਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਿਖਲਾਈ ਲਈ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਗਿਰੀ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ, ਮੇਰਾ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ 4 ਵਜੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਮਾਂ ਨਾਲ ਘਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਗਿਰੀ ਸਟੇਡੀਅਮ ਮੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ ਡੇਢ ਘੰਟੇ ਦੀ ਦੂਰੀ ‘ਤੇ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਗਿਰੀ ਲਈ ਕੋਈ ਸਿੱਧੀ ਬੱਸ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਮੈਂ 4 ਬੱਸਾਂ ਬਦਲ ਕੇ ਸਵੇਰੇ 9 ਵਜੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਗਿਰੀ ਸਟੇਡੀਅਮ ਪਹੁੰਚਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ 7 ਵਜੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਾ ਸੀ।