ਚਾਰ ਧਾਮਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਜਗਨਨਾਥ ਪੁਰੀ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਜਗਨਨਾਥ ਪੁਰੀ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਸਾਲ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ‘ਚ ਲੋਕ ਇਸ ਮੰਦਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਮੰਦਰ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਚਮਤਕਾਰ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਨ। ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਤੱਥਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਓਗੇ, ਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?
ਪੰਛੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਉੱਡਦੇ?
ਮਿਥਿਹਾਸ ਦੇ ਮੁਤਾਬਕ ਜੇਕਰ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗਰੁੜ ਪੰਛੀ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਭਗਵਾਨ ਜਗਨਨਾਥ ਮੰਦਿਰ ਤੱਕ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਗਰੁੜ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਖੁਦ ਮੰਦਰ ਅਤੇ ਭਗਵਾਨ ਜਗਨਨਾਥ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੋਰ ਪੰਛੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਉੱਡਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਪੰਛੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਉੱਡਦਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ। ਨਾਲ ਹੀ, ਜੇਕਰ ਇਸ ਨੂੰ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜਗਨਨਾਥ ਮੰਦਿਰ ਪੁਰੀ ਇੱਕ ਤੱਟਵਰਤੀ ਖੇਤਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਚੱਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਤੇ ਜਗਨਨਾਥ ਮੰਦਿਰ ਦੀ ਉਚਾਈ ਲਗਭਗ 1000 ਫੁੱਟ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਛੋਟੇ ਪੰਛੀਆਂ ਲਈ ਉਸ ਉਚਾਈ ‘ਤੇ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਨਾਲ ਉੱਡਣਾ ਥੋੜਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਜਹਾਜ਼ ਮੰਦਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਉੱਡਦੇ?
ਜਗਨਨਾਥ ਮੰਦਰ ਪੁਰੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਅੱਠ ਧਾਤੂ ਦਾ ਚੱਕਰ (ਗੋਲ ਆਕਾਰ) ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਨੀਲਚੱਕਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਚੱਕਰ ਉੱਡਦੇ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸੰਚਾਰ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਵਿਮਾਨ ਮੰਦਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਉੱਡਣ ਤੋਂ ਬਚਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਵਿਗਿਆਨਕ ਜਾਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਗੱਲ ਕਰੀਏ, ਤਾਂ ਪੁਰੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਹਵਾਈ ਆਵਾਜਾਈ ਮਾਰਗਾਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਜਹਾਜ਼ ਮੰਦਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਉੱਡਦੇ ਨਹੀਂ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਹਵਾ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਝੰਡਾ
ਚਾਹੇ ਪਾਣੀ ‘ਚ ਉੱਡਦਾ ਜਹਾਜ਼ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਹਵਾ ‘ਚ ਸੁੱਕਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਸਾਧਾਰਨ ਕੱਪੜਾ, ਉੱਡਣ ਦੀ ਦਿਸ਼ਾ ਉਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਇਸ ਮੰਦਿਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਦਾ ਝੰਡਾ ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਝੰਡਾ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਤਰਕ ਦੇ ਹਵਾ ਦੇ ਉਲਟ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲਹਿਰਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕਰ ਬੁਝਾਰਤ
ਮੰਦਰ ਦੇ ਸਿਖਰ ‘ਤੇ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੋ ਰਾਜ਼ ਮੌਜੂਦ ਹਨ। ਪਹਿਲਾ, ਇਸ ਥਿਊਰੀ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉੱਪਰ ਵਾਲਾ ਪਹੀਆ ਲਗਭਗ 20 ਫੁੱਟ ਉੱਚਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਟਨ ਦਾ ਭਾਰ ਹੈ, ਇਹ ਉਸ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਦੇ ਉੱਥੇ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਦੂਸਰਾ ਚੱਕਰ ਦੀ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰਲ ਤਕਨੀਕ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਚੱਕਰ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਦੇਖੋਗੇ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਇਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗਾ। ਇਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਨੂੰ ਹਰ ਦਿਸ਼ਾ ਤੋਂ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਦਿਖਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।
ਭੋਜਨ ਕਦੇ ਵਿਅਰਥ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ
ਹਿੰਦੂ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵਿੱਚ, ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਬੁਰਾ ਸੰਕੇਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਵੀ ਉਸੇ ਪੈਟਰਨ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੰਦਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੁੱਲ ਗਿਣਤੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ 2,000 ਤੋਂ 2,00,000 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੈ। ਚਮਤਕਾਰੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਪ੍ਰਸਾਦ ਕਦੇ ਵਿਅਰਥ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ, ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਵੀ ਨਹੀਂ।
ਸਮੁੰਦਰ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ
ਮੰਦਰ ਦੇ ਚਾਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਿੰਹਦਵਾਰਮ ਮੰਦਰ ਦਾ ਮੁੱਖ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਰਾਹੀਂ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸਾਫ਼-ਸਾਫ਼ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ੇਰ ਗੇਟ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਤੋਂ ਮੰਦਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਹਿਲਾ ਕਦਮ ਰੱਖਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਈ ਦੇਵੇਗੀ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਮੰਦਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੁਬਾਰਾ ਸੁਣਾਈ ਦੇਵੇਗੀ। ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਦੋਹਾਂ ਪ੍ਰਭੂਆਂ ਦੀ ਭੈਣ ਸੁਭਦਰਾ ਮਾਈ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਭਗਵਾਨ ਦੁਆਰਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੂਰੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਣ ਦਾ ਜਾਦੂਈ ਤਰੀਕਾ
ਪ੍ਰਸਾਦਮ ਪਕਾਉਣ ਦੇ ਰਵਾਇਤੀ ਤਰੀਕੇ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਅਪਣਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਠੀਕ ਸੱਤ ਭਾਂਡੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਏ ਭਾਂਡੇ ਵਜੋਂ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਬਾਲਣ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਪਕਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਉਪਰਲੇ ਘੜੇ ਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਹੇਠਲੇ ਘੜੇ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਪਕਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।